حر انقلاب اسلامي

قهرمان كشتي بود .وزن فوق سنگين ام دوستان خوبي نداشت.گرفتار فساد شد . آنقدر آلوده كه كسي فكر نمي كرد نجات پيدا كند .دربهمن ماه 57دعاي مادر مستجاب شد ومسيحا نفسي آمد. صدها مثل اورا نجات داد. آنقدر عاشق امام شد كه كارهاي گذشته اش را ترك كرد .مي گفت :من حر نهضت امام هستم .ازدادستاني به دنبال او آمدند قرار بود اعدام شود!مثل رفقايش .به خاطركارهاي گذشته اش.اما او انسان ديگري شده بود.

مثل حراولين كسي بود كه پا به عرصه جهاد نهاد .گنبد ،كردستان و..همه جا حضور داشت .صدها مثل خودش را هم راهي جبهه نمود . ترس واژه اي بود كه برايش معنانداشت.آنقدرشجاعانه جنگيد كه براي سرش جايزه گذاشتند .آذر 59عراقي ها با خوشحالي خبر شهادت شاهرخ ضرغام را اعلام كردند.دوستانش به دنبال پيكرش رفتند ولي اثري از او نيافتند.

شاهرخ از خدا خواسته بود همه گذشته اش را پاك كند . مي خواست از او چيزي نماند .خدا هم دعايش را مستجاب كرد. مزار شاهرخ به وسعت همه سر زمين ايران است.

عشق يعني...

عشق يعني « همت » و يک دل خدا

توي سينه اشتياق کربلا

عشق يعني شوق پروازي بزرگ

در هجوم زخمهاي بيصدا

عشق يعني قصة عباس و آب

در « طلاييه » غروب آفتاب

عشق يعني چشمها غرق سکوت

در درون سينه، اما انقلاب

عشق يعني آسمان غرق خون

در شلمچه گريه گريه.... تا جنون

عشق يعني در سکوت يک نگاه

نغمة انا اليه راجعون...

كاش....

تا کی دل من چشم به در داشته باشد؟ """ ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد

آن باد که آغشته به بوی نفس توست """ از کوچه ما کاش گذر داشته باشد . . .

مي ستايمت

 

سال‏هاست که آسمان، کوچ غریبت را بر شانه‏هایمان، پرنده می‏تکاند و آفتاب، مسیر چشمانت را به انگشت نشان می‏دهد و می‏گرید.
سال‏هاست که رفته‏ای و بادها، بوی پیراهنت را بر خاکریزهای بسیار، مویه می‏کنند. تو انعکاس روشن خورشید در رودخانه‏های سرخ حماسه‏ای.
دلت، دریا می‏نوشت و نگاهت، توفان می‏سرود.
برخاستی؛ آن هنگام که نفس‏های سرما، پنجره‏ها را سیاه کرده بود و شهر، می‏رفت که در اضطراب ثانیه‏های تجاوز، کمر خم کند. برخاستی و با قدم‏های استوارت در رگ‏های وطن، خون زندگی جاری شد.
برای بال‏های زخمی‏مان دعا کن!
صدایت را از حنجره کانال‏ها و سنگرها می‏شنوم.
می‏بینمت، پلاک بر گردن و چفیه بر شانه، جاده‏های صلابت را پشت سر می‏گذاری و خاک را لبخند می‏کاری.
پا در رکاب ستاره و باران، آسمان عشق را تا دورترین‏ها درنوردیدی و اینک، ما مانده‏ایم و این خاک مردابی. ما مانده‏ایم و تکثیر بی‏وقفه ابرهای خاکستر.
رفته‏ای و باران‏ها را با خود برده‏ای و فصل‏هایمان، بی‏جوانه و آفتاب مانده‏اند.
با ما که مرثیه‏خوان در قفس‏ماندن خویشیم، از پرواز بگو و برای بال‏های زخمی‏مان دعا کن.
می‏ستایمت
کوچه‏های شهر را که ورق می‏زنم، نامت را بر پیشانی افتخار این سرزمین، درخشان می‏یابم. از پشت نیزارهای به خون نشسته صدایت می‏زنم و رودخانه‏های وطن، شکوه سرخت را به ترنم می‏آیند.
می‏ستایمت که شانه‏های شکوهمندت، آبروی کوهستان‏هاست و اردیبهشت نگاهت، در چشمان هیچ بهاری نمی‏گنجد.
می‏ستایمت که قانون جوانمردی را بر صفحه‏های تاریخ این دیار، حک کردی و سرانگشتان حماسی‏ات، ثانیه‏های ظلم را به کام مستبدان زمین، جهنم کرده.
می‏خوانمت که چون سپیداران، پیوسته در اندیشه باران بودی.

نگو نميخوانم

پائیز سال شصت و یک بود. بار دیگر به همراه ابراهیم هادي عازم مناطق عملیاتی شدیم. این بار نقل همه مجالس توسل ابراهیم به حضرت زهرا(س) بود. هر جا می‌رفتیم حرف از ابراهیم بود. خیلی از بچه‌ها داستان‌ها و حماسه آفرینی‌های او را در عملیات‌ها تعریف می‌کردند. همه آن‌ها با توسل به حضرت صدیقه طاهره (س) انجام شده بود.

به منطقه سومار رفتیم. به هر سنگری سر می‌زدیم، از ابراهیم می‌خواستند که برای آن‌ها مداحی کند و از حضرت زهرا(س) بخواند. شب بود. ابراهیم در جمع بچه‌های یکی از گردان‌ها شروع به مداحی کرد. صدای ابراهیم به خاطر خستگی و طولانی شدن مجالس گرفته بود. بعد از تمام شدن مراسم، یکی دو نفر از رفقا با ابراهیم شوخی کردند و صدایش را تقلید کردند. آن‌ها چیزهایی گفتند که او خیلی ناراحت شد.

ابراهیم عصبانی شد و گفت: من مهم نیستم، این‌ها مجلس حضرت را شوخی گرفتند. برای همین دیگر مداحی نمی‌کنم! هر چه می‌گفتم: حرف بچه‌ها رو به دل نگیر، آقا ابراهیم تو کار خودت رو بکن، اما فایده‌ای نداشت. آخر شب برگشتیم مقر، دوباره قسم خورد که "دیگر مداحی نمی‌کنم"!

ساعت یک نیمه شب بود. خسته و کوفته خوابیدم. قبل از اذان صبح احساس کردم کسی دستم را تکان می‌دهد. چشمانم را به سختی باز کردم. ابراهیم بالای سرم بود. من را صدا زد و گفت: پاشو، الآن موقع اذانه.

بلند شدم. با خودم گفتم: این بابا انگار نمی‌دونه خستگی یعنی چی!؟ البته می‌دانستم که او هر ساعتی بخوابد، قبل از اذان بیدار می‌شود و مشغول نماز. ابراهیم بچه‌های دیگر را هم صدا زد. بعد هم اذان گفت و نماز جماعت صبح را برپا کرد. بعد از نماز و تسبیحات، ابراهیم شروع به خواندن دعا کرد. بعد هم مداحی حضرت زهرا(س)!!

اشعار زیبای ابراهیم اشک چشمان همه‌ بچه‌ها را جاری کرد. من هم که دیشب قسم خوردن ابراهیم را دیده بودم از همه بیشتر تعجب کردم، ولی چیزی نگفتم. بعد از خوردن صبحانه به همراه بچه‌ها به سمت سومار برگشتیم. بین راه دائم در فکر کارهای عجیب او بودم.

ابراهیم نگاه معنی داری به من کرد و گفت: می‌خواهی بپرسی با این‌که قسم خوردم، چرا روضه خواندم؟! گفتم: خوب آره، شما دیشب قسم خوردی که... پرید تو حرفم و گفت: چیزی که می‌گویم تا زنده‌ام جایی نقل نکن.

بعد کمی مکث کرد و ادامه داد: دیشب خواب به چشمم نمی‌آمد. اما نیمه‌های شب کمی خوابم برد. یک‌دفعه دیدم وجود مقدس حضرت صدیقه طاهره (س) تشریف آوردند و گفتند: 

نگو نمی‌خوانم، ما تو را دوست داریم؛ هر کس گفت بخوان، تو هم بخوان

دیگر گریه امان صحبت کردن به او نمی‌داد. ابراهیم بعد از آن به مداحی کردن ادامه داد.

به نقل از كتاب سلام برابراهيم

به عروس وطن هتك حرمت مي شود

همسر سرداردلاور لشکر 25کربلا شهید سیدمنصور نبوی اعزامی از ساری نقل میکند:

هوا بارانی بود که خطبه ی عقدمان خوانده شد .بعداز آن یک هفته پیش من نماند وراهی جبهه شد.وقتی داشتم با آب وقرآن بدرقه اش می کردم با چفیه اش اشک های مرا پاک کردوگفت:

-قرار نشد اول زندگی گریه وزاری راه بیندازی.

موقع رفتن توی چشم هام نگاه کرد وگفت:

-زهرا!می دانم توی این شرایط دوری از من برایت خیلی سخت است،اما من باید به فکر عروس وطن باشم.تو اینجا ،جایت امن است،اما به آن عروس دارد هتک حرمت می شود.صبور باش تا برگردم.

امام فرمود اطاعت از فرمانده واجب است

احمد اسحاقی از همرزمان شهیدسید ابوالقاسم سیدی اعزامی از بهشهر نقل می کند:

بعداز عملیات بدر در منطقه ی هورالعظیم همراه با بچه ها در وضعیت پدافندی به سر می بردیم.برای آمادگی بیشتر ،کسب مهارتهای آموزشی به خصوص شنا از سوی فرمانده ی ما به صورت جدی دنبال می شد .یک روز فرمانده که حالا اسمش یادم نیست ،دستور داد بچه ها بی هیچ معطلی بپرند داخل آب .دراین میان دوستم سید ابوالقاسم سیدی ،دانش آموز سال سوم راهنمائی واز بروبچه های بهشهر که شنا هم بلد نبود همراه با ما پرید داخل آب ،دست وپا زدن هاش شروع شد ،آنقدر که در آب فرو رفت ودیگر بالا نیامد ،از بچه های رزمنده یکی داوطلب شد تا به هر زحمتی شده ،سید را از آب بکشد بالا ،آن روز سید از غرق شدن نجات پیدا کرد ،اعتراض ها یکی یکی شروع شد:

-تو که شنا بلد نبودی ،چرا جان ات را کف دست گرفتی وبی هوا پریدی داخل آب؟

نفس هایش از خستگی به شماره افتاده بود ،با همان حال گفت:

مگر امام نگفت:

-اطاعت از فرمانده واجب است؟.....

45روز ديگر بر ميگردم

پدر شهید محمد محمدعلی زاده اعزامی از بابل نقل می کند:آخرین باری که به جبهه اعزام می شد،همسرم رو به محمد کرد وگفت:-اگر می خواهی معلول برگردی ،من راضی نیستم .یک معلول توی خانه دارم.دوست ندارم اسیر هم بشوی .سختی اسارت را نمی توانم تصور کنم.یا زنده برگرد یاشهید .آن وقت است که می گویم: -فدای سر ابا عبدالله(ع) محمد چند بار آرام زد به پشت مادرش وگفت:-احسنت مادر،احسنت،قولی که به من دادی یادت نرود!می روم و45 روزدیگر برمی گردم.برای مکان عقد وجشن عروسی با پیشنهاد عجیب وغیر منتظره محمد روبروشدم.چیزی که اصلاً فکرش را هم نمی توانستم بکنم ،او پیشنهاد کرد عروسی را در تکیه ی محل بگیریم،هم غافلگیر شدم ،هم متعجب!

 

محمد برگشت ،درست 45روز بعد جنازه او را برای من ومادرش آوردند.

چرا يادمون رفته؟

 

 

«اتل متل یک جانباز»

اتل متل یه بابا که

 اسم اون احمده
                             نمره ی جانبازیش 

                             هفتادو پنج درصده

                                                         

                                                          اون که دلاوری هاش

                                                          تو جبهه غوغا کرده
                                                                                             حالا بیاین ببینین

                                                                                             کلکسیون درده

اون که تو میدون مین

 هزار تا معبر زده
                             حالا توی رختخواب

                             افتاده حالش بده

                                                          بابام یادگاری از

                                                          خون و جنگ و آتیشه
                                                                                             با یاد اون زمونا 

                                                                                             ذره ذره آب میشه

آهای آهای گوش کنید

 درددل بابا رو
                             می خواد بگه چه جوری

                             کشتند بچه هارو

                                                         هیچ میدونی یعنی چی

                                                         زخمی هارو بیاری
                                                                                            یکی یکیو با زور 

                                                                                            تو آمبولانس بذاری

درست جلوی چشمات

 همینطوری که میره
                             با شلیک مستقیم

                             ماشین الو میگیره

                                                         همین جوری که می گفت                                                         چشماشو به دیوار دوخت
                                                                                             انگار با این خاطره

                                                                                             بابام الو گرفت سوخت

گفتن این خاطره

بد جوری می سوزوندش
                             با بغض و ناله می گفت

                             کاشکی که پر نبودش

                                                           آی قصه قصه قصه

                                                           نون و پنیر و پسّه
                                                                                           هیچ تا حالا شنیدی

                                                                                           تانکها بشن قناصه

می دونی بعضی وقتها

 تانکها قناصه بودن
                             تا سری رو میدیدن

                             اون سرو میپروندن

                                                         سه راه شهادت کجاست؟

                                                         میدونی دوشکا چیه؟
                                                                                          می دونی تانک یعنی چه؟

                                                                                          یا آر.پی.جی زن کیه؟

آر.پی.جی زن بلند شد

«وَمارًّمًَیتَ»رو خوند
                           تانک اونو، زودتر زدش

                           یه جفت پوتین ازش موند

                                                          یه بچه ی بسیجی

                                                          اون ور میدون مین
                                                                                         زیر شنی های تانک

                                                                                         له شده بود رو زمین

خودم تو دیدبانی

با دوربین قرارگاه
                          رفیقمو می دیدم 

                          تو گودی قتلگاه

                                                     آر.پی.جی تو سرش خورد

                                                     سرش که از تن پرید
                                                                                          خودم دیدم چند قدم 

                                                                                          بدون سر می دوید

هیچ میدونی یه گردان

که اسمش الحدیده
                            هنوزم که هنوزه

                            گم شده ناپدیده

                                                     اتل متل توتوله

                                                     چشم تو چشم گلوله
                                                                                           اگر پاهات نلرزید

                                                                                           نترسیدی ، قبوله

دیدم که یک بسیجی

 نلرزید اصلاً پاهاش
                             جلو گلوله وایساد

                             زل زده بود تو چشاش
   
                                                        گلوله هم اومدو 

                                                        از دو چشم مردونه
                                                                                         گذشت و یک بوسه زد

                                                                                         بوسه ای عاشقونه

عاشقی یعنی اینکه

 چشمایی که تادیروز
                           هزار تا مشتری داشت

                           چندش میاره امروز

                                                           اما غمی نداره

                                                           چون عاشق خداشه
                                                                                           به جای مردم خدا

                                                                                           مشتری چشاشه

یه شب کنار سنگر

 زیر سقف آسمون
                           میای پیش رفیقت 

                           تو اون گلوله بارون

                                                         با این که زخمی شده

                                                         برات خالی میبنده
                                                                                          میگه که من چیزیم نیست

                                                                                          درد میکشه می خنده

چفیه رو ورمیداری

 زخم اونو میندی

                         با چشمای پر از اشک

                         تو هم به اون میخندی

                                                         انگاری که میدونی

                                                         دیگه داره میپره
                                                                                         دلت میگه که گلچین

                                                                                         داره اونو میبره

زل میزنی تو چشماش 

 با سوزو آه و با شرم

                          بهش میگی داداش جون

                          فدات بشم دمت گرم

                                                        میزنی زیر گریه

                                                        اونم تو آغوشته
                                                                                      تو حلقه ی دستاته 

                                                                                      سرش روی دوشته
چون اجل معلق

یه دفعه یک خمپاره

                           هزارتا بذر ترکش

                            توی تنش میکاره

                                                       یهو جلو چشماتو

                                                       شره ی خون میگیره
                                                                                        برادر صیغه ایت

                                                                                        تو بغلت میمیره

هیچ میدونی چه جوری

یواش یواش و کم کم

                           راوی یک خبر شی

                           یک خبر پر از غم؟

                                                        به همسر رفیقت

                                                        که صاحب پسر شد
                                                                                      بری بگی که بچه

                                                                                      یتیم و بی پدر شد

 

 

اول میگی نترسین

پاهاش گلوله خورده
                           چند روز بستریه

                           زخمی شده نمرده

                                                        زل میزنه تو چشمات

                                                        قلبتو میسوزونه
                                                                                      یتیمی بچشو

                                                                                      از تو چشات میخونه

درست سال شصت و دو

لحظه ی تحویل سال
                            رفته بودیم تو سنگر

                            رفته بودیم عشق و حال

                                                           تو اون شلوغ پلوغی

                                                           همه چشمارو بستیم
                                                                                         دستا توی دست هم

                                                                                         دور سفره نشتیم
مقلب القلوب رو

با همدیگه که خوندیم
                              زورکی نقل و نبات

                              تو کام هم چپوندیم

                                                           همدیگرو بوسیدیم

                                                           قربون هم می رفتیم
                                                                                           بعدش برا همدیگه

                                                                                           جشن پتو گرفتیم

علی بود و عقیلی

من بودم و مرتضی
                           سید بود و ابوالفضل

                           امیرحسین و رضا

                                                          حالا از اون بچه ها

                                                          فقط مرتضی مونده
                                                                                         همون که گاز خردل

                                                                                         صورتشو سوزونده

آهای آهای بچه ها

مگه قرار نذاشتیم
                            همیشه باهم باشیم

                            نداشتیما ،نداشتیم

                                                          بیاین واسه مرتضی

                                                          که شیمیایی شده
                                                                                         جشن پتو بگیریم

                                                                                         خیلی هوایی شده
میسوزه و میخنده

خیلی خیلی آرومه
                           به من میگه داداش جون

                           کار منم تمومه

                                                            مرتضی منم ببر

                                                            یا نرو پیشم بمون

                                                                                        می زنه تو صورتش 

                                                                                        داد می زنم مامان جون!

مامان میادو دست

باباجونو میگیره

                          بابام با این خاطرات

                          روزی یه بار میمیره

                                                        فقط خاطره نیست که

                                                        قلب اونو سوزونده
                                                                                        مصلحت بعضی ها

                                                                                        پشت اونو شیکونده

برا بعضی آدما

بنده های آب و نون
                          قبول کنین به خدا

                          بابام شده نردبون

                                                      همون های که راه

                                                      دزدی رو خوب میدونن
                                                                                       ما خون دادیم و اونها

                                                                                       عین زالو میمونن

دشمنهای انقلاب

ترسوهای بی پدر
                          آهای غنیمت خورا

                          هُشَّ بابا یواش تر

                                                     ای که به این انقلاب

                                                     چسبیدی عین کنه
                                                                                     خط و نشون میکشی

                                                                                      النگوهات نشکنه

فکر نکنی علی رو

                           ما ها تنها میذاریم

                                                        ما اهل کوفه نیستیم

                                                                                         دخلتونو میاریم

 

متاسفم كه ماها هم چشممون رو بستيم خيلي از همين ازاين يادگارها دارند به بدترين وضع مادي زندگي ميكنند. جرمشون چيه !؟ به خاطر ما اينجوري شدند

آخه بي بي زهرا(س) مادر شهداست

نذر كرده بود اگر از شهدا جواب گرفت ،چهل زيارت عاشورا به بي بي فاطمه زهرا(س)هديه كند .اما نذرش را فراموش كرده بود .

 

بعداز تدفين شهداي گمنام،بچه ها نامه اي از طرف شهدا برايش فرستادند.آخر نامه نوشته بود :"زيارت عاشورا وحضرت فاطمه (س)را فراموش نكن"تازه يادش اومد بي بي زهرا(س)مادر همين شهداست.

خاطره يك دانشجواز دانشگاه شهركرد

اينجا مقر ابوالفضل عباسه

اینجا علقمه علمدار خمینی حاج حسین خرازیه. اینجا همون جاست که دست حسین خرازی فرمانده پیروز لشکر 14 از تنش جداشد. اینجا همون جائیه که سر نازنین حاج ابراهیم همت ؛ سردار خیبر از تنش جداشد. اینجا همون جائیه که حاج مهدی باکری وقتی رد میشد شب عملیات ، دید جنازه برادرش حمید باکری افتاده رد شد و رفت هر چی فریاد زدند آقا مهدی جنازه حمید رو برگردون گوش نکرد آخر در مقابل اصرار فرمانده از پشت بی سیم جواب داد آخه اینا که اینجا افتادند همشون حمید باکری اند کدوم رو برگردونم؟ خواهر شهید باکری میگه ما سه تا برادر داشتیم هر سه تاشون شهید شدند هیچ کدوم جنازه هاشون به ما نرسید. یکی علی باکری بود ، زمان شاه ، ساواک علی ما رو دستگیر کرد ، تکه تکه کرد و هیچ چی از جنازشو به ما نداد. داداش حمید ما رو هم که آقا مهدی تو خیبر جا گذاشت و رفت. خود آقا مهدی هم تو وصیت نامش نوشته بود :"خدایا از تو میخوام که وقتی کشته میشم جسدم پیدا نشه تا من یه وجب از خاک این دنیا رو اشغال نکنم " توو عملیات بعدی افتاد تو دجله جنازشو آب برد. هیچ کدوم از سه برادر برنگشتند.اینجا طلائیه است. جوونها! نوجوونها! اینجا یه دونه درخت هم نداره. نه دریاست ، نه کیش ، نه تفریحات داره ، نه پارکه. اینجا فقط بیابونه.اما حالا بزار بگم طلائیه چیه تا هر کی پرسید بگی طلائیه چه جور جائیه. طلائیه بوی خدا میده اگه رفتی طلائیه هر کی ازت پرسید کجا رفتی سرتو بالا بگیر و بگو رفته بودم قطعه ای از بهشت. مگه بهشت غیر از اینه؟ بهشت اونجائیه که هیچ کدوم از زرق و برقهای دنیا دیگه اونجا ارزش نداره. تو اگه رئیس جمهور هم باشی با یه گدا فرق نداری... به عملت بستگی داره "یوم لا ینفع فیه مال ولا بنون الا من اتی الله لقلب سلیم" اون روزیه که نه شهرتت ، نه مقامت ، نه مدرکت ، نه مسئولیتت ، نه نسب ات ، نه فرزندت ، نه مالت ، هیچگدوم به درد نمی خورند فقط یه دل شفاف میخواد عین آینه. طلائیه بهشته چون شهدا دعوت می کنند. شهدا شما رو بومیکنند تا ببینند دلهامون بوی حضرت زهرا میده؟؟ برین بشینین یه گوشه که دیگه حتی موبایلتون آنتن نده از دنیا دور بشین راحت بشینین یه دل سیر گریه کنین. مگه ما مشکل نداریم وقتی که دیگه از همه جا رونده شدیم بریم طلائیه .

چرا طلائیه؟
آخه طلائیه مقر ابوالفضل عباسه. طلائیه خیلی شهید داره که هنوز پیدا نشده خیلی از شهدا رو هنوز جنازه هاشونو به ما نشون ندادند. تو طلائیه عراق اعلام کرد من تو این منطقه 800000 گلوله سر فرزندان شما ریختم. طلائیه سه راهی شهادته. یعنی اینجا جنازه بچه ها اینقدر روهم روهم ریخت که رزمنده ها مجبور شدند از رو جنازه بچه ها رد شوند. خیمه گاه قمر بنی هاشم تو طلائیه ست. سر حاج ابراهیم همت تو طلائیه از تنش جدا شد. توحسینیه قمر بنی هاشم پای عکس شهید حسنی که میری از در باب التوبه که وارد شی میبینی عکس یه شهیدی ست که بدنشو گلوله برده سرش جداشده کنار پاش افتاده ، بدن نداره کنار عکسش 6000 تا از همین جوونایی که خیلی ها تهمت میزنند میگن اینا ارزشها رودیگه زیر پا میذارند دست نوشته نوشتند. یه دختر جوون نوشته بود : ای سروپا منِ بی سرو پا خودمو کنار عکس تو تازه پیدا کردم. یه دختر خانم تو طلائیه اومده بود با خودش کیک تولدبا خودش آورده بود. بچه های صدا وسیمای خوزستان رفتن باهاش صحبت کردند گفتند خانم کیک براچی آوردی گفت امروز اومدم تولدموتو طلائیه با شهدا جشن بگیرم خیال کردند تولد شناسنامه ایشه گفتند خوب به سلامتی چند ساله میشی گفت امروز یکساله شدم.گفتند یعنی چی؟گفت من یه عمر زیر بار گناه مرده بودم پارسال همین روز مارو آوردند طلائیه شهدا منو زنده کردند اومدم طلائیه جشن یکسالگی بگیرم. اینجا طلائیه ست......
اینجا طلائیه ست ... اینجا خاکش خیلی مقدسه. شهید زنده ست. خدا وقتی تو قرآن میفرماید : ولا تحسبن الذین قتلوفی سبیل الله امواتا شوخی نداره با کسی. میگه شما مردید شهید زنده ست. من وتومردیم منِ بیچاره مردم که نمیتونم بچه خودم ، برادر خودم،همسایه خودمو هدایتش کنم. شهید یه پلاکش هزار هزار دل میبره. طلائیه که میری چه جوری خاکی میشی؟کسی غیر از شهید آدمو میکشونه طلائیه؟ طلائیه که هیچ چی نیست حتی تخت جمشید هم نیست که بگی رفتم آثار باستانی دیدم خاکهای طلائیه هم تا حالا توسط گروه تفحص چهار بار زیرو رو شده هیچ چی نیست همش خاکه. ولی چشمها چی میبینه که که آدمو میکشونه طلائیه؟

عشق يعني...

 

فكر مى كنم سال 73 بود يا 74 كه عصر عاشورا بود و دل ها محزون از ياد ابا عبدالله الحسين (عليه السلام). خاطرات مقتل و گودال قتلگه، پيكر بى سر و... بچه ها در ميدان مين فكه، منطقه والفجر يك مشغول جستجو بودند. مدتى ميدان مين را بالا و پايين رفته بوديم ولى از شهيد هيچ خبرى نبود. خيلى گرفته و پكر بوديم.

 همين جور كه تنها داشتم قدم مى زدم، به شهدا التماس مى كردم كه خودى نشان بدهند. قدم زنان تا زير ارتفاع 112 رفتم. ناگهان ميان خاك ها و علف هاى اطراف، چشمم افتاد به شيئى سرخ رنگ كه خيلى به چشم مى زد. خوب كه توجه كردم، ديدم يك انگشتر است. جلوتر رفتم كه آن را بردارم. در كمال تعجب ديدم يك بند انگشت استخوانى داخل حلقه انگشتر قرار دارد. صحنه عجيب و زيبايى بود. بلا درنگ مشغول كندن اطراف آنجا شدم تا بقيه پيكر شهيد را در آورم.

بچه ها را صدا زدم و آمدند. على آقا محمودوند و بقيه آمدند. آنجا يك استخوان لگن و يك كلاه خود آهنى و يك جيب خشاب پيدا كرديم. خيلى عجيب بود. در ايام محرم، نزديك عاشورا و اتفاقاً صحنه ديدنى بود. هر كدام از بچه ها كه مى آمدند با ديدن اين صحنه، خوا نا خواه بر زمين مى نشستند و بغضشان مى تركيد و مى زدند زير گريه. بچه ها شروع كردند به ذكر مصيبت خواندن. همه در ذهن خود موضوع را پيوند دادند به روز عاشورا و انگشت و انگشتر حضرت امام حسين(عليه السلام).

 مرتضى شادكام

كاش كمي شرمنده مي شديم!!

                                                        

سلام برادر شهيدم! نامت چه بود؟ يادم رفته است.

سلام مرا هم به حضرت روح‌الله برسان! برادر شهيد من، خدا هنوز زنده است؟

نکند تو ديگر برادر من نباشي؟ سلام برادر شهيد من!

برادر! امروز ديگر بر سر خواهرم چادري نيست تا که از خون سرخ تو سياهتر باشد! برادر راستي، کربلا که اسطوره نبود، بود؟

سيدالشهدا را مي‌شناسي؟ من مايکل جکسون را مي‌شناسم، و هاکلبري فين را! تو چطور؟ بيل گيتس را مي‌شناسي؟

در اين دوره زمانه، حرف از بازنگري در دين خدا زده ميشود، براي خدا هم نسخه مي‌پيچند! برادر! خدا آيا حواسش نبود چه ميگويد؟

اينجا گرگ و ميش است! البت نه به خاطر اينکه خورشيد هنوز سايه­ي گرمش را بر سرمان نگسترانيده است، بل به خاطر شبيه بودن ذاتي گرگها و ميشها! هم گرگها لباس ميش پوشيده‌اند و هم ميشها تابلوي من گرگ هستم بر گردنشان آويخته!

برادر شهيد من، فانوس داري؟ براي خودت نگه دار. من اين وضع را دوست دارم.

تو را هم دوست دارم.

نکند از قاب عکس بيرون بيايي!

برادر شهيدم! بسيار دوستت ميدارم اما از من مخواه. مخواه که مانند تو بيانديشم و در انديشه شهادت باشم. برادر اينجا آزادي انديشه است! راستي در ملک خدا هم آزادي هست؟ نيست؟ خب پس نميفهمي چه ميگويم، اين آزادي که ميگويم خيلي چيز خفني ست! گرگ و ميش ميکند همه جا را، حتي بهشت را! برادر شهيدم! راستي نامت چه بود؟ يادم رفته است .........

احمد اكرمي

براستي اينجا قطعه اي از بهشت است

 

قرار بود زاير شويم زيارت قبوري غريب را.

مي خواستيم به پابوس فرزندان گمنام روح الله برويم در گوشه اي گمنام.

براي كارمان بسيار ارزش قائل بوديم كه مي خواهيم شهيداني را از غربت نجات دهيم.

انتظاري جز مسيري ناهموار و پر از گردو خاك نداشتيم، انتظار ديدن چند قبر خاكي وغريب را داشتيم و خود را براي يك عزاداري زيبا آماده مي كرديم.

اما هرچه به مقصد نزديك مي شديم جاده صاف تر و هموار تر مي شد خاك و غباري در كار نبود گاهي احساس مي كرديم رنگ سياه جاده از هر جاده اي روشن تر است.

بين ما فقط جواد با آن مزار آشنا بود و شايد هم به همين علت بود در جواب پرسش هاي ما كه چرا اينجا؟ چرا در غربت؟ تبسم،

تنها پاسخش بود.

در طول جاده بر خلاف آنچه مي پنداشتيم كوه و تپه و طراوت بود نه خشكي و كوير هر چه نزديك تر مي شديم نسيمي بي قرارمان مي كرد انگار آمده بودند استقبال.

جواد گفت بعد اين بلندي مقصد است آماده باشيد .

 آن بالا اولين چيزي كه ديديم گنبد طلايي رنگي بود همه مان دست به سينهامان گذاشتيم تا سلام دهيم ، اما نمي دانستيم به كه. آنجا مزار فرزند كدام امام بود؟

از آن بالا همه چيزي ديده ميشد جز خشكي و كوير اطراف گنبد تلاطم جمعيت بود گفتيم اينجا كه بزرگ است امام زاده دارد ، جمعيت دارد، غربت ندارد حتما مزار شهدا در صحن همان امام زاده است كه گنبدش خود نمايي ميكند .

يكي گفت بيچاره شهداي گمنام حتما زير پاي مردم سنگشان است. حال درآغاز روستا بوديم . دگرگون بوديم نمي د انستيم اول خود را به امام زاده برسانيم يا قبور شهدا؟

كسي حرف نميزد !!!

تنها جواد بود كه پا برهنه كردو جلو راه افتاد.

همه در راه بودند پير و جوان در آن بين ميديدي چند پيرمرد و پيرزن را كه در دست شاخه هاي گل دارند.

به آستانه مزار رسيديم هرچه گشتيم نام صاحب آن گنبد و بارگاه را پيدا نكرديم.

صبرمان تمام شده بود گفتيم جواد نگفته بودي اينجا مزار امام زاده اي است اما نام اين امام زاده چيست؟ قبور شهدا كجاست؟

حال معناي لبخندش را مي فهميديم.

اينجا روستاي درخش مدفن 5 فرزند گمنام روح الله است.

 اينجا روستاي درخش و آن گنبد طلايي امام زادگاني پاك از نسل خميني است.

اينجا روستاي درخش و آنجا مزار فرزندان بخون خفته خميني است. اينجا ، آنجاست كه شهدا غربتي ندارند.

اينجا آنجاست كه به تازگي براي آن چند پير مرد و پيرزن، فرزنداني گمنام آورده اند به جاي فرزندان گمنام خودشان تا برايشان مادري كنند.

اينجا آنجاست كه بايد بر بلنداي اول روستا ايستاد و گفت: (السلام عليك يا قتيل في سبيل الله) اينجا ، آنجاست كه بايد بر غربت خود بگرييم.

 

 به قلم حامد شباني

 

من به كي بايد سلام كنم؟؟

سلام شهيد ؛ سلام برادر ؛ سلام سفر کرده ؛ سلام گمنام ( من به کي بايد سلام کنم؟)

به رسم هر نامه فکر کنم اول بايد شمارو از حال و هواي خودمون و چيزهايي که به رسم امانت بهمون سپردين و رفتين با خبر کنم ؛ هرچند شما خود گواه تر از مايين .

اينجا خبري نيست جزء اينکه همه سالهاست ادعا ميکنند که شرمنده شما هستند و جالبتر اينکه نميدونم چرا هر روز به اين شرمندگيشون افزوده ميشه به جاي اينکه کمترش کنند و هي نخواند اين جمله تکراري رو بگند

اينجا خبري نيست جز اينکه خونه حاجي بود که موقع شهادتش سپرد اين باشه واسه جلسات بچه هاي جبهه و جنگ و جلسات معنوي و هر هفته چند شب بچه ها اونجا جمع ميشدند ؛ چند وقت پيش وراث گرفتند و جزو ساختمان بقل که داره پاساژ ميشه انداختند تا نان شبه حلال به دست بيارند

اينجا خبري نيست جز اينکه هي فکر ميکنم شما بي معرفتي کردين و مارو تنها گذاشتين يا ما بي معرفتي ميکنيم و سراغي از شما نميگيريم؟

اينجا خبري نيست جز اينکه محمد گلستان بود که توي عمليات فتح المبين قطع نخاع شد ؛ چند روز پيش توي پارک کنار بساط کوچيک بادکنک و آدامس و پفکش نشسته بود که سد معبريها خودشو بساطشو با چه وضعي ريختند و بردند

اينجا خبري نيست جز اينکه سليمه خانم بود که دوتا پسرش توي عمليات کربلاي 5 شهيد شدند وپيکرشون هيچ وقت برنگشت و گمنام موندند ؛ صاحب خونه چند روز پيش اثبابشو ريخت تو کوچه ؛ طفلک سليمه خانم فقط عکس پسراشو توي بقلش گرفته بود و يه گوشه کوچه نشسته بود و به سر کوچه چشم دوخته بود

اينجا خبري نيست جز اينکه ما هر روز داريم به زخم و تاولهاي جانبازهاي شيميايي نمک ميزنيم ؛ لابد تجربه کردين که وقتي نمک به زخم ميخوره چه سوزشي داره!!!

اينجا خبري نيست جز اينکه داره يادمون ميره مزار باکري کجاست ؛ داره يادمون ميره وصيت خرازي و همت چي بود ؛ اسمهاتون اگه سر کوچه ها نبود و براي آدرس پستي نميخواستيم شايد يادمون ميرفت ؛ داره يادمون ميره چرا بعضي ها ميخواستند موقع عمليات نوشته سربندشون يا زهرا باشه؟

اينجا خبري نيست جز اينکه.............................................؟؟

اگه بخوام بنويسم حالا حالاها بايد بنويسم ولي چه کنم که ديگه طاقت نوشتن اين جور چيزارو ندارم /خيلي دلم ميخواست نامه اي که مينويسم شاد و روحيه بخش باشه ؛ خيلي دلم ميخواست بهتون بگم که امانتهايي که بهمون سپردين صحيح و سالمند ولي چه کنم که نه خيلي اهل دروغ گفتن هستم و نه ميشه به شهدا دروغ گفت/راستي اگه خواستي جواب نامه رو بدي باهاش چند ماسک هم بفرست اينجا هواش خيلي سمي و غبار آلوده.

ولي هنوز اميدواريم به اينکه : گرچه رفتند ولي قافله راهش برجاست

ولي هنوز اميدواريم به اينکه : نيست جز در گرو رفتن ما ماندن ما

نيكا فكور

رد پا

دكور را سپرده بودند دست من فقط چندروز تا يادواره شهداي گمنام مانده بود فكرم قفل شده بود .عشق عجيبي نسبت به حاج حسين خرازي داشتم تصميم گرفتم به او متوسل بشم ((گفتم حاجي من ديگه خسته شدم اصلا دكور با خودت تا صبح برسونش))

صبح بالاخره يك طرح رسيد دكور را درست كرديم شب يادواره شك كردم و به حاج حسين گفتم:((حاجي اگر طرح كار شماست يه نشوني از خودت بفرست))

اونشب بچه ها داشتند به هركس يه يادگاري مي دادند ومال من يك كتاب درمورد شهيد حاج ((حسين خرازي ))بود

 يك دانشجو از دانشگاه شهركرد

عشق با انسان چه ميكند؟!؟

 

 

حجت الاسلام مصطفی ردّانی پور، فرمانده قرارگاه فتح سپاه پاسداران انقلاب اسلا می

 

سردار شهید مصطفی ردّانی پور، هیچ گاه دل به دنیای فانی نبسته بود، اما در پی اجرای سنت پیامبر، با سیده ای که همسر شهید نیز بود، ازدواج کرد. عشق به حضرت زهرا علیهاالسلام تا آن جا در وجودش نفس می کشید که با این ازدواج، به حضرت صدیقه طاهره علیهاالسلام محرم شود. او حتی دو کارت دعوت هم تهیه کرد که برای حضرت معصومه علیهاالسلام و حضرت زهرا علیهاالسلام نوشته بود و آن را داخل ضریح مطهر کریمه اهل بیت انداخت، در حالی که امیدوار بود و دعا می کرد لیاقت یابد که این بانوان بزرگوار در جشن عروسی اش شرکت کنند.در روز عروسی خویش در جمع دوستانش که بیش تر رزمندگان لشکر امام حسین علیه السلام بودند، سخنانی پرشور ایراد کرد و با بغضی در گلو به آن ها گفت: «عروسی من، روزی است که در خون خود بغلطم». او تنها سه روز پس از مراسم عروسی به جبهه ها شتافت، در حالی که بدون سمت فرماندهی به عنوان یک نیروی ساده و گم نام در عملیات شرکت کرد و بعد از چند روز، عروس شهادت را در آغوش فشرد و به آرزوی دیرینه اش، یعنی شهادت در راه خدا رسید. درود خداوند بر او که حنظله وار زیست و حنظله وار به شهادت رسید.

"سرداران شهيد اصفهان"

شهدا كه باشند فرقي ندارد چه سمتي داري

وقتي تابوت ها  را آوردند توي سالن وگفتند چفيه هايتان را تبرك كنيد ،ديگر كسي حواسش به او نبود .عكس هاي برنامه آن شب را نگاه ميكردم ،توجهم را جلب كرد ،ايستاده بود وسط جمعيتي كه مي آمدند ومي رفتند،شانه به شانه بقيه.

بسته فرهنگي اش را دست چپ گرفته بود و چفيه ي تبرك شده اش را با دست راست محكم گذاشته بود روي سينه اش .وبه پهناي صورت اشك ميريخت وانگار حواسش به اطراف نبود،انگار نه انگار او رئيس دانشگاه است.

 "خاطره اي ازتدفين شهداي گمنام دانشگاه شهركرد"

شهيد رهرو ميخواهد

از دانشكده بيرون آمدم چشمم كه به بنرهاوپرچم هاي شهداي  گمنام دانشگاه افتاد ،دلم گرفت با خودم گفتم كه در روز تدفين ،عزادار خوبي نبودم،توي همين فكرها بودم كه چشمم به يك پارچه نوشته افتاد:

"شهيد عزادار نمي خواهد رهرو ميخواهد"

خاطره اي ازيك دانشجوي دانشگاه شهركرد

شهدا راه را نشانم دادند

                                                         

سر در گم بودم .هنوز نتوانسته يا نخواسته بودم كه تكليف پوششم را براي هميشه روشن كنم .آخراي اردوي جنوب مسئول اتوبوس يك دسته نامه جلويم گرفت وگفت:"اين نامه ها از طرف شهداست نيت كن يكي رو بردار"دستم لرزيد .ياد سردر گمي هاي چندروقت افتادم ونامه را باز كردم رويش نوشته بود:"بگذار تنها برايت بگويم كه سرخي خون ما به پاي سياهي حجاب خواهران مسلمانمان ريخته شده ،مبادا سرخي خونمان رنگ ببازد؟"نامه را بستم تصميم را گرفته بودم.

"خاطره يك دختردانشجواز دانشگاه شهركرد"

اين سرزمين طلايي گوشه اي از حرم آقا ابوالفضل (ع)است

ایام عید بود. دقیقاً یادم نیست چه سالی، ولی آن شب مصادف شده بود با شب ولادت آقا امام رضا(ع). در سنگر بچه‌های 31 عاشورا مراسم جشنی برپا شد. آخر مراسم، نوبت من شد که بخوانم. نمی‌دانم چرا، اما دلم دامن‌گیر آقا قمر بنی‌هاشم شد. توسلی پیدا کردیم به جانب آقا. عرض کردم: ارباب! شما مزه شرمندگی رو چشیده‌اید نگذارید ما شرمنده خانواده شهدا شویم.

مراسم تمام شد. صبح قرار شد پای کار برویم. از بچه‌ها پرسیدم: رمز امروز به‌نام که باشد؟ فکر می‌کردم همه می‌گویند «یا امام رضا». آخر آن روز، روز ولادت آقا بود. اما حاج آقای گنجی گفت: بگو یا اباالفضل. گفتم: امروز روز ولادت امام رضا(ع) است. ایشان گفت: دیشب به آقا متوسل شدیم. امروز هم به‌نام ایشان می‌رویم عیدی را از دست آقا بگیریم. یا اباالفضل را گفتیم و حرکت کردیم.

محل کار، دژ امام محمد باقر(ع) در طلائیه بود. کار را شروع کردیم. اولین شهید بعد از چند دقیقه کشف شد. بسیار خوشحال شدیم. اما آنچه حواسمان را بیشتر به خودش جلب کرده بود، نام شهید بود که بر کارت شناسایی و وصیت‌نامه‌ای که شب عملیات نوشته بود و همراه شهید بود حک شده بود: شهید ابوالفضل خدایار، گردان امام محمد باقر، گروهان حبیب. از بچه‌های کاشان.

گفتم: بگذارید کار کنیم، اگر شهید بعدی هم اسمش ابوالفضل بود، اینجا گوشه‌ای از حرم آقا اباالفضل(ع) است.

رفتم طرف بیل شروع کردم به کار. زمین را می‌کندم. چاله درست شده بود. دیدم حاج آقا گنجی و یکی دیگر از بچه‌های سرباز. به‌نام آقای معینی، پریدند داخل گودال. از بیل پیاده شدم. خیلی عجیب بود. یک دست شهید از مچ قطع شده بود که داخل مشتش، جیره‌های شب عملیات (پسته و...) مانده بود. آبی زلال هم از حفره خاکریز بیرون می‌ریخت. حاج آقای گنجی با گریه به من گفت: این دست و این هم آب. هنوز قبول نداری امروز آقا به ما عیدی داده؟ به خودم گفتم حتماً آب از قمقمه شهید است. قمقمه شهید هم کنار پیکر شهید بود؛ خشک خشک. حتی گلوله‌های تفنگش هم مثل نمک توی قمقمه بود. نفهمیدم آب از کجا بود که با پیدا شدن پیکر، قطع شد. وقتی پلاک شهید را استعلام کردیم، دیگر دنبال آب نبودم. جوابم را گرفتم: شهید ابوالفضل ابوالفضلی، گردان امام محمدباقر(ع)، گروهان حبیب، از بچه‌های کاشان.

دیگر شک نداشتم که اینجا گوشه‌ای از حرم آقا ابوالفضل(ع) است.

"شهداي تفحص"

هفتاد ودو شكسته بال

تير سال 1378 بود. حوادث سياسي و فرهنگي، مردم را دلتنگ شهدا كرده بود. سردار باقرزاده اكيپ‌هاي تفحص را جمع كرد و گفت: «مردم تماس مي‌گيرند و درخواست مي‌كنند مراسم تشييع شهدا بگذاريد تا عطر شهدا حال و هواي جامعه را عوض كند.»
تعداد شهداي كشف شده توي معراج، كمتر از ده شهيد بود. سردار باقرزاده گفت: «برويد توي مناطق به شهدا التماس كنيد و بگيد شما همگي فدايي ولايت هستيد. اگه صلاح مي‌دانيد به ياري رهبرتان برخيزيد.»
چند روزي گذشت. سردار تماس گرفت و آخرين وضعيت را از من پرسيد. گفتم چيزي پيدا نشد. پرسيد: «به شهدا گفتيد؟» گفتم: «سردار! بچه‌ها دارند زحمت خودشون رو مي‌كشند.» گفت: «همان چيزي كه گفتم، عمل كنيد!» شب بود كه با برادران علي شرفي و روح‌الله زوله مهيا مي‌شديم فردا به سمت هورالعظيم حركت كنيم.
صبح حدود ساعت 30/10 به منطقه شط‌العلي، محور عملياتي بدر و خيبر رسيديم. براي رفع تكليف، جملات سردار را بازگو كردم. نهار را خورديم و برگشتيم. عصر بود رسيديم اهواز. به ستاد اعلام شده بود در شلمچه تعدادي شهيد پيدا شده. از خوشحالي بال درآوردم. خودم را رساندم شلمچه. 16 شهيد پيدا شده بود. شهدا را آوردم پادگان. چند ساعتي بيشتر توي پادگان نبودم كه گفتند از هور تماس گرفتند كه شهيد پيدا شد. ديگر توي پوست خودم نمي‌گنجيدم. شده بودند 19 شهيد.
چند روزي گذشت و از شرهاني و فكه، هر روز خبر خوشي مي‌رسيد.
نماز مغرب و عشا را خوانده بوديم و مشغول خوردن شام بوديم كه سردار تماس گرفت: «چه خبر؟» گفتم: «شهدا خود را رساندند. درهاي رحمت خدا باز شد.» گفت: «فردا صبح شهدا را به سمت تهران حركت بده.» گفتم: «سردار! چند روز ديگه اجازه بديد.» تأكيد كه حتماً فردا صبح حركت كنيم و از تعداد شهدا پرسيد. گفتم: «هنوز شمارش نكرده‌ام.» و همين طور كه گوشي را با كتفم نگه‌داشته بودم، شروع كردم به شمردن: «16 تا فكه؛ 18 تا شرهاني ... جمعا شد 72 شهيد.» سردار گفت: الله‌اكبر! روز عاشورا هم 72 نفر پاي ولايت ايستادند.»
سعي كردم به بهانه‌اي معطل كنم تا تعداد شهدا بيشتر شود. اما دستور همان بود؛ 72 شهيد به نيابت از 72 شهيد عاشورا در پاسداري از حريم ولايت، تشييع شدند.

"سيره شهدا"

يادمان باشد...

مي نهم پاي در ركابي سرخ 

مي روم سمت انتخابي سرخ

پرسش تشنه ي حسيني را

حنجرم مي دهد جوابي سرخ

بافلق نسبتي ست اين دل را

ميروم سمت آفتابي سرخ

مرگ من زخم ميزند برشب

مثل افتادن شهابي سرخ

عاقبت روي بستري ازخون

مي روم به خوابي سرخ

آي!تعبير عمر من اين است

فصل كوتاه از كتابي سرخ

حسين عبدي

عارف بسيجي است

عالم کربلاست وعارف بسیجی است.وبسیجی ،عارفیست که به فاصله چهار تکبیر،از خاکریز تن به خدا خیز جان یورش میبرد.خط وخال خوبان را میشکند .می رود وسیم سوختن را بر گرد امیال دنیا میکشد وانبار مهمات آرزو ها را به آتش میکشد.آتش عشق ،آتشی که خونین شهر فراق را به خرمشهر وصل تبدیل می کند.بسیجی رئیس ستاد خونین است .بسیجی کارمند کبریاست .بسیجی اجاره نشین خداست وکرایه عبودیت خود را به صاحب خانه کعبه پرداخت میکند.بسیجی جوانی عرفان است چهارده سالگی عشق است .انتهای دوست داشتن وجوش عشقبازی است.

(بسیج کلمات عاشقان)

آخرين برگ

امروز روز پنجم است كه در محاصره هستيم آب ونان را جيره بندي كرده ايم.عطش همه را هلاك كرده است ،همه را جز شهدا كه حالا در كنار هم در انتهاي كانال خوابيده اند ،ديگر شهدا تشنه نيستند،

فداي لب تشنه ات اي پسر فاطمه(س)

آخرين برگ دفترچه يادداشت يكي از شهداي تفحص شده كانال فكه

خاطره ای از سردار شهید محمدعلی شاهمرادی

سردار شهید محمدعلی شاهمرادی

قائم مقام تیپ 44 قمربنی هاشم(ع)
عملیات والفجر مقدماتی در زمستان سال 61 در منطقه جنوب انجام گرفت. شهید شاهمرادی تا آخرین لحظه عبور سفارش بسیجی ها را به فرماندهان کرد.
از آن پس نیز با بی سیم سفارش می کرد. صبح ساعت 6 گروهی از نیروها به محاصره دشمن افتادند وهدایت با بی سیم وپیک کارگر نیفتاد.
همه قطع امید کرده روحیه ها تنزل کرده بود ناگهان نیروهای محاصره شده دیدند یک موتور سیکلت سوار از میان انبوه نیروهای دشمن به سرعت به سمت آنان می آید.وقتی موتور رسید دیدند شاهمرادی است. بسیجی ها با دیدن این فرمانده شجاع ودلسوز که شخصا" به یاری آنان آمده بود ناگهان به وجد آمدند وروحیه شان چند برابر شد .باکمک شهید شاهمرادی با یک یورش حلقه محاصره شکسته شد و رزمندگان از محاصره نجات یافتند. وقتی به عقب می آمدند خود شاهمرادی یکی یکی نیروها را از معبر میدان مین رد می کرد تا خدای نکرده آسیبی نبینند.
(به نقل از علي صادقي همرزم شهيد)

دنبال مامانم ميگردم؟!

اسمش بهنام بود.بچه خرمشهر ،متولد ۱۳۴۵،ريزه واستخواني،اما فرز وزرنگ وبازيگوش.،ده ساله كه بود كشتي مي گرفت.حتي با بزرگتر از خودش.

اولين شعاري هم كه هميشه مي نوشت اين بود:"يا مرگ يا خميني،مرگ برشاه ظالم"پدرش هم هرچه مي گفت نرو!توجه نمي كرد .اعلاميه پخش ميكرد .شعار مي نوشت ،تظاهرات شركت مي كرد وگاهي هم با تير وكمان به جان سرباز هاي شاه مي افتاد.تابستان ميرفت ميكانيكي واصلا هم اززير كار در نمي رفت.تا اينكه...

شهريور ۵۹شايعه حمله عراقي ها به خرمشهر به همه جا رسيده بود مردم شهر را ترك ميكردند ،حتي خانواده بهنام!او دوست نداشت خرمشهر دست عراقي ها بيفتد !براي همين ماند!اولش مسوول تقسيم فانوس بين مردم بود  ،با اينكه فقط ۱۳سالش بود به مجروحين رسيدگي ميكرد ...

به سقوط خرمشهر چيزي نمانده بود .بني صدر گفته بود سلاح ومهمات به خرمشهر ندهيد!بهنام از اين قضيه ناراحت بود وبايد كاري ميكرد!

بهنام مي رفت شنا سايي .عراقي ها چند بار اورا گرفتند، اما هر بار زده بود وگفته بود :"دنبال مامانم مي گردم "وعراقي ها ولش مي كردند،فكر نمي كردند بچه سيزده ساله برود شنا سايي؟!البته يكبار هم گيرش انداختند وچند تا سيلي آبدار به صورتش زدند.كه جاي دستشان روي صورتش ماند.او وقتي برگشت سرخي صورتش را با دستش پنهان كرده ومي گفت كه عراقي ها فلان جا هستند وبچه ها راه مي افتادند .يك اسلحه به غنيمت گرفته بود .با همان اسلحه هفت عراقي را به اسارت در آورده بود.

...احساس مالكيت ميكرد،به او گفتند بايد اسلحه را تحويل بدهي .مي گفت به شرطي ميدهم كه يك نارنجك به من بدهيد .فقط هم حرف خودش را ميزد.بالاخره يك نارنجك به او دادند.هر كس چيزي مي گفت  يكي مي گفت :دلم براي اون عراقيهاي مادر مرده مي سوزد كه گير تو بيفتند وبهنام فقط مي خنديد.براي نگهباني داوطلب شده بود .به گفتند :"يادت باشد اسلحه نمي دهيم"بهنام مي گفت:" باشه خودم نارنجك دارم "وبا همان نارنجك دخل يك جاسوس عراقي را آورد.

...شهر دست عراقي ها بود.در هر خانه چند عراقي كمين كرده يا در حال استراحت پيدا ميشد.خودش را خاكي وموهايش راآشفته ميكرد ومي گشت وخانه هايي را كه پراز عراقي بود به خاطر مي سپرد .گاهي هم مي رفت پيش عراقي ها مي نشست مثل كر ولالها ،واز غفلتشان استفاده ميكرد وخشاب و فشنگ بر ميداشت وبر مي گشت.يك كاغذ ومداد هم داشت كه نتيجه شناسايي را يادداشت ميكرد.

...زير رگبار گلوله بهنام سر ميرسيد همه عصباني مي شدندكه تو اينجا چكه كار مي كني.برو توي سنگر ...بهنام كاري به بقيه نداشت،كاسه آب را بالا مي آورد تا بچه ها گلويي تازه كنند .

...بدن بهنام پر از تركش شده بود ،هجدهم آبان ۵۹دقيقا شش روز قبل از سقوط خرمشهر بهنام پرواز كرد وبه آرزويش رسيد!

 

 

غبار پا (3)

 

هرچه ميخواند آخرش اين را ميگفت:امام حسين (ع)وقتي شهيد شد سر نداشت .ما مي خواهيم سر داشته باشيم وفرداي محشر ادعاي پيرو حسين (ع)بودن كنيم؟وقتي كه جنازه اش را آوردند سرش با آرپي جي رفته بود.

خاطرات شهدا ،كتاب يادگاران

اينجا طلاست

از كدام سو آمده اي؟از كدامين سرزمين هستي ؟از هر كجا آمده اي بدان كه اينجا سرزمين جنون وشيفتگي وعشق است.جايي ست كه آسمان با همه جبروتش خاك را بوسه ميزند .اينجا سرزمين راد مرداني است كه چشمه هاجوشان عشق را از بلنداي روح بي قرار خويش برآن جاري ساخته اند.

هنوز ميتوان از حافظه آرام اين فضا ،صداي تپش ايثار ودلدادگي را شنيد.هنوز ميتوان همهمه بي قراري را از اعماق سنگر هاي انفرادي ،همراه با زمزهم اشك بر گونه هاي عبوديت شنيد.هنوز ميتوان جاي پاي عرفان حماسه ساز را از شاخسار خشكيده انفجار توپها وخمپاره ها ديد.

هنوز ميتوان آهنگ درد آلود نمازهاي شبانه را در عرصه ي حضور تانكها،كاتيوشاها،تفنگها وهواپيما ها شنيد.وهنوز ميتوان صداي مجنون را از لابلاي خاطرات هميشه سبز اين وادي ،در انتهاي اين شاهراه نشسته در سكوت ،شاهراه ليلي- منزل شهادت شنيد... اينجا طلاست !!دريچه هاي خود را روبروي اين سرزمين طلايي بگشا و بگذار مشام جانت دوباره آن عطر دل انگيز ،رايحه عشق ومعرفت وزندگي وزنده بودن را تجربه كند.

چشم بگشا !وشتاب شهاب آساي خون را بر بستر خاك بنگر !

چشم بگشا !وشكوفه هاي زخم را بر پيك بالهاي سپيد مظلوميت ببين!

چشم بگشا!وپريدن ارواح شيدايي گريخته از بند را نظاره كن !

 

انتظار

به ياد شهداي مفقود الاثر

گلهاي ارغواني يادت را  در باغچه ي ذهنم مي كارم   تا بارور شود

وقتي كه در بهار  همبال مرغكان مهاجر از راه ميرسي

دامن دامن نثارت ميكنم  گلهاي ارغواني يادت را