ش ی م ی ا ی ی

مگو که آتش خردل چقدره؟

و باروت خط اول چقدره

کسی آیا شود پیدا که گوید:

بهای این همه تاول چقدره؟

 

فدای این نفس های بریده

فدای این بدن های تکیده

چقدر این جمله را باید بگویم:

کسی مثل تو را هرگز ندیده!

 

کسی از سال های عشق پرسید

نسیمی در نفس های تو پیچید

عجب رازی شکفته در گلویت

کسی راز تو را هرگز نفهمید

 

نفس می آمد و از سوز می گفت

از آه سربی دیروز می گفت

ولی با اینکه شب خوابش نمی برد

سحر از عشق از نوروز می گفت

 

ز چشمت موج می زد مهربانی

نشانی یافتی در بی نشانی

مگو دیر است باید بار را بست

تعارف میکنی!باید بمانی

 

(عبدالحسین رحمتی)

عشق را موج انفجار گرفت

 
چهره شاهدان غبار گرفت       
عشق را موج انفجار گرفت 
     
چفیه، پوتین، پلاك، سنگر، كو       
زیر رگبار دیده ی تر كو
       
خشم و لبخند شور و عشق و جنون       
روح ایمان و جسم غرقه به خون
      
جبهه و جنگ یادمان رفته ست       
آن دل تنگ یادمان رفته ست 
     
سر به چاه امل فرو بردیم       
« دیگران كاشتند و ما خوردیم »
      
به ریا و دروغ خو كردیم       
مثل نعشی لهیده بو كردیم 
    
یادمان رفت مرد میدانیم       
شعله ای از وجود انسانیم
      
یادمان رفت سوز و اشك و دعا       
شب حمله رمز یا زهرا    
  
چفیه تا خورده قمقمه تنهاست       
جبهه مثل غریبی زهراست    
  
گرچه در خاك جبهه پیچیده       
عطر خون حسین فهمیده 
     
هان كجایید عاشقان بلا       
تشنگان زیارت مولا     
 
حاج یوسف چرا نمی مانی       
كربلا كربلا نمی خوانی  
   
گر چه دیریست زیر چتر امان      
كوزه ی آب هست و سفره نان  
    
ما همان دشمنان قابیلیم       
وارث خون سرخ هابیلیم   
   
سربی دردسر نمی خواهیم       
زندگی بی خطر نمی خواهیم      
 

منیره درخشنده

به یاد شهید حاج همت

 

 

در این عرصه چون حاج همت کجاست

که در هر سجودش قیامی به پاست

به هر عرصه مرد خطر همت است

بر آتش زده بال و پر همت است

حماسی دل و شرزه و بی قرار

خطر پوی و شوریده سر همت است

پر از آیت نور و دلدادگی

پر از جلوه های سحر همت است

من و تو گسستیم و پیوسته اوست

که پیوسته اهل نظر همت است

به شوق خدا در خطر می دوید

به شوق خدا جلوه گر همت است

کجا رفتی ای همت خط شکن

شقایق تبار و شقایق کفن

تو شور پرستو شدن داشتی

هوای فراسو شدن داشتی

 

شهيدان مفقودالاثر

به شهيدان مفقودالاثر

به خون نشسته شفق از به خون نشستنتان

پرنده در عجب از اين ز تن گسستنتان

نداشت چينى‏تان لحظه‏اى سكون و قرار

پيام خويش رسانديد با شكستنتان

شما به قصد اقامت نرفته‏ايد به خاك

چرا كه لاله دمد از دوباره رستنتان

هزار نكته بفهميد از استوارى‏تان

چو ديد صخره، بدين گونه عهد بستنتان

به قاب ديده و دل : عكس جان و ياد شما

اگر چه مانده به نيزار و خاك و خس تنتان

چراغ قرمز «ننگ» و چراغ سبز «جنون»

دو راه «ماندن» و «از خويش دست شستنتان»

كدام راه شماست ؟! آى راهيان خطر!

مباد لايق موج شما نشستنتان

خبر رسيد پلاكى به شهر رجعت كرد

اگر چه بعد شهادت نديد كس تنتان

ياد شهيدان

در سينه ام دوباره غمي جان گرفته است

امشب دلم به ياد شهيدان گرفته است

تا لحظه هاي پيش دلم گور سرد بود

اينك به يمن ياد شما جان گرفته است

در آسمان سينه ي من ابر بغض خفت

صحراي دل بهانه ي باران گرفته است

از هر چه بوي عشق تهي بود خانه ام

اينك صفاي لاله و ريحان گرفته است

ديشب دو چشم پنجره در خواب ميخزيد

امشب سكوت پنجره پايان گرفته است

امشب فضاي خانه ي دل سبز و ديدني ست

در فصل سرد، رنگ بهاران گرفته است

 

 

كبوترها، كبوترها، به دلجويي از آن بالا

كبوترها، كبوترها، به دلجويي از آن بالا

نگاهي زير پا گاهي اسيران قفس ها را!
خوشا پروازتان با هم، بلند آوازتان با هم
به ياد آريد ما را هم در آن پرواز كردن ها...
كبوترها، كبوترها،هواي پر زدن دارم
ولي با من نمي آيد، نمي آيد دلم، دردا!
چه ديدي اي دل اينجا تو، كه ماندي در گل
اينجا تو
شدي بي حاصل از اينجا تو، با هم رويم آنجا
شكن حصر و قفس ديگر، رهايي را بكن باور
بزن در آسمان ها پر، به پروازآ، به پروازآ...
هوا گر بسته پايت را لگامي زن هوايت را
بده دست ولايت را، غزلخوانان بيا با من
فريبت داده گر دنيا، فريبي ده تو هم او را
بگير اوجي بناگاه و بزن پا بر سر دنيا
درنگت چيست هان اي دل؟ همه رفتند تا منزل
چرايي اين چنين غافل، بيا، دير است تا فردا
هلا اي خيال آدم ها، ببينيد اين كبوتر ها
منم، آن خويش گم كرده، كه خود را كرده ام پيدا
تو هم رستي زبنده اي دل، بيا نزديك شد تا منزل
بگو با من، چه مي بيني درآن آفاق ناپيدا؟!...
منبع: كتاب گزيده شعر جنگ و دفاع مقدس، انتخاب و توضيح: حسن حسيني، ص

دل آيينه

كودكي سوخت در آتش به فغان، هيچ نگفت

مادري ساخت به اندوه نهان، هيچ نگفت
پدر پير شهيدي كه به عشق ايمان داشت
سوخت از داغ پسر هاي جوان، هيچ نگفت
دختر كوچك همسايه ي ما پر زد و رفت
دل آيينه شكست و كس از آن هيچ نگفت
وقتي از شش جهت آوار تبر مي باريد
مردي از حنجر نامرد جهان هيچ نگفت
وطنم زخمي شمشير دو صد حادثه گشت
باز با اين همه چون شير ژيان هيچ نگفت
آن طرف تر، پس ديوار بلند ترديد
شاعري بود كه با طبع روان هيچ نگفت
خاك خوبم، وطنم، درگذر از آتش دود
آب شد، آب، ولي از غم نان هيچ نگفت
شبي از خويشتنم خواستم آيينه چه گفت؟
پاسخش باز همان بود، همان، هيچ نگفت
مي توان گوشه اي از داغ مرا شرح نداد
ولي از اين همه هرگز نتوان هيچ نگفت
منبع: كتاب گزيده شعر جنگ و دفاع مقدس، انتخاب و توضيح: حسن حسيني، ص227

يه روزي روزگاري ...

يه روزي روزگاري ، دو تا بچه بسيجي

يه روزي روزگاري ، دو تا بچه بسيجي

نمي دونم كجا بود تو «فكه» يا «دوعيجي»

تو «فاو» يا «شلمچه»، تو «كرخه» يا «موسيان»

«مهران» يا «دهلران»، تو «تنگه حاجيان»

تو اون گلوله بارون ، كنار هم نشستن

دست توي دست هم ، با هم جناق شكستن

با هم قرار گذاشتن، قدر هم رو بدونن

براي دين بميرن، براي دين بمونن

با هم قرار گذاشتن كه توي زندگيشون

رفيق باشن و ليكن اگر يه روز يكيشون

پريد و از قفس رفت اون يكي كم نياره

به پاي اين قرارداد، زندگيشو بذاره

سالها گذشت و اما بسيجي هاي باهوش

نمي ذاشتن كه اون عهد، هرگز بشه فراموش

يه روز يكي از اون دو، يه مهر به اون يكي داد

اون يكي با زرنگي، مهر گرفت و گفت: "ياد "

روز ديگه اون يكي رفت و شقايقي چيد

برد و داد به رفيقش ، صورت اونو بوسيد

گل رو گرفت و گفتش: "بسيجي دست مريزاد "

قربون دستت داداش گل رو گرفت و گفت: "ياد "

عكسهاي يادگاري ، جورابهاي مردونه

سربندهاي رنگارنگ ، انگشتري و شونه

اين مي داد به اون يكي ، اون يكي به اين مي داد

ولي هر كي مي گرفت ، مي خنديدو مي گفت: "ياد "

هي روزها و هفته ها از پي هم مي گذشت

تا كه يه روزي صدايي اينطور پيچيد توي دشت

يكي نعره مي كشيد: "عراقيها اومدن

ماسكها تون بذارين كه شيميايي زدن "

از اون دو تا يكيشون در صندوقشو گشود

ماسك خودش بود ولي ماسك رفيقش نبود

دستشو برد تو صندوق ، ماسك گازشو برداشت

پريد، روي صورت دوست قديمي گذاشت

همسنگر قديمش ،دست اونو گرفتش

هل داد به سمت خودش، نعره كشيد و گفتش:

"چرا مي خواي ماسكتو رو صورتم بذاري؟

بذار كه من بپرم تو دو تا دختر داري "

ولي اون اينجوري گفت: "تو رو به جان امام

حرف منو قبول كن، نگو ماسك رو نمي خوام "

زد زير گريه و گفت: اسم امام نبر

ماسكو رو صورت بذار ، آبرو ما رو بخر

زد زير گوشش و گفت: كشكي قسم نخوردم

بچه چرا حاليت نيست؟ اسم امام رو بردم

اون يكي با گريه گفت: فقط براي امام!

ولي بدون بعد تو ، زندگي رو نمي خوام!

ماسكو رفيقش گرفت، گاز توي سنگر اومد

وقتي مي خواست بپره، رفيقشو بغل زد

لحضه هاي آخرين، وقتي ميرفتش از هوش

خنديد و گفت: برادر "يادم ترا فراموش "

آهاي آهاي برادر ، گوش بده با تو هستم

يادت مياد يه روزي باهات جناق شكستم

تويي كه روز مرگيت ، توي خونه نشونده

تويي كه بعد چند سال هيچي يادت نمونده

عكسهاي يادگاري ، جورابهاي مردونه

سربندهاي رنگارنگ ، انگشتري و شونه

هر چي رو بهت ميدم ، روي زمين مي ندازي

ميگي همه اش دروغ بود "ياد " نمي گي، مي بازي

 

قصه غصه

راهیان کوی دل رفتند و ما جامانده ایم

در غریب آباد چون بیگانه تنها مانده ایم

رد پایی هم نمی بینیم از یاران خویش

تیره بختی بین که محروم از تماشا مانده ایم

باغ سبز آشنایی ها دگر پژمرد و ما

در کویر تشنه ای تنهای تنها مانده ایم

سالکان مشرب دلدار اندر عیش و نوش

مابه فکر توشه امروز و فردا مانده ایم

همدلان آشنا رفتند ، آری بی خیال

بی خبر از این که ما در فکر آنها مانده ایم

توشه اندک ، دست خالی ، ره دراز و پای لنگ

ای خدا امداد ، اندر شام یلدا مانده ایم

نی چنان رفتیم و نی ماندیم همچون ماندگان

هم زفیض دین و هم از کاردنیا مانده ایم

دست جان شستند از هستی سیه پوشان انس

ما سیه رویان چرکین دل ، خدایا مانده ایم

حالیا با زورقی بشکسته در ظلمات شب

غرق طوفان ، در دل امواج دریا مانده ایم

خیمه ها کو ؟ حال کو ؟ جمعیت یاران کجاست ؟

همقطاران را چه شد ؟ ای وای برما مانده ایم

ای صبا! از جانب من برشهیدان بازگوی

زنده باد یاد شماها ، مادر این جا مانده ایم

هفت شهر عشق را با پای سر پیموده اند

ما هنوز اندر نخستین کوچه ای وامانده ایم

سرخوشان وصل اندر خلسه دیدار دوست

ما خمار از باده جام طهورا مانده ایم

آستین افشانده یاران ، آستان بوسیده اند

داستان ها گفته ایم و ، ای دریغا مانده ایم

با وجود قصه های غصه هجران دوست

ما به فکر قصه مجنون و لیلا مانده ایم

کاروان محمل کشید و رفت تا معراج نور

مادرون کلبه تاریک رویا مانده ایم

نقدجان دادند قومی در هوای وصل یار

ما هنوز اندر خیال سود و سودا مانده ایم

عده ای خلوت نشین بزم انس و ما هنوز

معتکف در مسجد و دیرو کلیسا مانده ایم

خون شد از جور زمانه قلب فرزند علی ( ع )

ای عجب! در کوفه نامردمی ها مانده ایم

صمد قاسمپور

چرا يادمون رفته؟

 

 

«اتل متل یک جانباز»

اتل متل یه بابا که

 اسم اون احمده
                             نمره ی جانبازیش 

                             هفتادو پنج درصده

                                                         

                                                          اون که دلاوری هاش

                                                          تو جبهه غوغا کرده
                                                                                             حالا بیاین ببینین

                                                                                             کلکسیون درده

اون که تو میدون مین

 هزار تا معبر زده
                             حالا توی رختخواب

                             افتاده حالش بده

                                                          بابام یادگاری از

                                                          خون و جنگ و آتیشه
                                                                                             با یاد اون زمونا 

                                                                                             ذره ذره آب میشه

آهای آهای گوش کنید

 درددل بابا رو
                             می خواد بگه چه جوری

                             کشتند بچه هارو

                                                         هیچ میدونی یعنی چی

                                                         زخمی هارو بیاری
                                                                                            یکی یکیو با زور 

                                                                                            تو آمبولانس بذاری

درست جلوی چشمات

 همینطوری که میره
                             با شلیک مستقیم

                             ماشین الو میگیره

                                                         همین جوری که می گفت                                                         چشماشو به دیوار دوخت
                                                                                             انگار با این خاطره

                                                                                             بابام الو گرفت سوخت

گفتن این خاطره

بد جوری می سوزوندش
                             با بغض و ناله می گفت

                             کاشکی که پر نبودش

                                                           آی قصه قصه قصه

                                                           نون و پنیر و پسّه
                                                                                           هیچ تا حالا شنیدی

                                                                                           تانکها بشن قناصه

می دونی بعضی وقتها

 تانکها قناصه بودن
                             تا سری رو میدیدن

                             اون سرو میپروندن

                                                         سه راه شهادت کجاست؟

                                                         میدونی دوشکا چیه؟
                                                                                          می دونی تانک یعنی چه؟

                                                                                          یا آر.پی.جی زن کیه؟

آر.پی.جی زن بلند شد

«وَمارًّمًَیتَ»رو خوند
                           تانک اونو، زودتر زدش

                           یه جفت پوتین ازش موند

                                                          یه بچه ی بسیجی

                                                          اون ور میدون مین
                                                                                         زیر شنی های تانک

                                                                                         له شده بود رو زمین

خودم تو دیدبانی

با دوربین قرارگاه
                          رفیقمو می دیدم 

                          تو گودی قتلگاه

                                                     آر.پی.جی تو سرش خورد

                                                     سرش که از تن پرید
                                                                                          خودم دیدم چند قدم 

                                                                                          بدون سر می دوید

هیچ میدونی یه گردان

که اسمش الحدیده
                            هنوزم که هنوزه

                            گم شده ناپدیده

                                                     اتل متل توتوله

                                                     چشم تو چشم گلوله
                                                                                           اگر پاهات نلرزید

                                                                                           نترسیدی ، قبوله

دیدم که یک بسیجی

 نلرزید اصلاً پاهاش
                             جلو گلوله وایساد

                             زل زده بود تو چشاش
   
                                                        گلوله هم اومدو 

                                                        از دو چشم مردونه
                                                                                         گذشت و یک بوسه زد

                                                                                         بوسه ای عاشقونه

عاشقی یعنی اینکه

 چشمایی که تادیروز
                           هزار تا مشتری داشت

                           چندش میاره امروز

                                                           اما غمی نداره

                                                           چون عاشق خداشه
                                                                                           به جای مردم خدا

                                                                                           مشتری چشاشه

یه شب کنار سنگر

 زیر سقف آسمون
                           میای پیش رفیقت 

                           تو اون گلوله بارون

                                                         با این که زخمی شده

                                                         برات خالی میبنده
                                                                                          میگه که من چیزیم نیست

                                                                                          درد میکشه می خنده

چفیه رو ورمیداری

 زخم اونو میندی

                         با چشمای پر از اشک

                         تو هم به اون میخندی

                                                         انگاری که میدونی

                                                         دیگه داره میپره
                                                                                         دلت میگه که گلچین

                                                                                         داره اونو میبره

زل میزنی تو چشماش 

 با سوزو آه و با شرم

                          بهش میگی داداش جون

                          فدات بشم دمت گرم

                                                        میزنی زیر گریه

                                                        اونم تو آغوشته
                                                                                      تو حلقه ی دستاته 

                                                                                      سرش روی دوشته
چون اجل معلق

یه دفعه یک خمپاره

                           هزارتا بذر ترکش

                            توی تنش میکاره

                                                       یهو جلو چشماتو

                                                       شره ی خون میگیره
                                                                                        برادر صیغه ایت

                                                                                        تو بغلت میمیره

هیچ میدونی چه جوری

یواش یواش و کم کم

                           راوی یک خبر شی

                           یک خبر پر از غم؟

                                                        به همسر رفیقت

                                                        که صاحب پسر شد
                                                                                      بری بگی که بچه

                                                                                      یتیم و بی پدر شد

 

 

اول میگی نترسین

پاهاش گلوله خورده
                           چند روز بستریه

                           زخمی شده نمرده

                                                        زل میزنه تو چشمات

                                                        قلبتو میسوزونه
                                                                                      یتیمی بچشو

                                                                                      از تو چشات میخونه

درست سال شصت و دو

لحظه ی تحویل سال
                            رفته بودیم تو سنگر

                            رفته بودیم عشق و حال

                                                           تو اون شلوغ پلوغی

                                                           همه چشمارو بستیم
                                                                                         دستا توی دست هم

                                                                                         دور سفره نشتیم
مقلب القلوب رو

با همدیگه که خوندیم
                              زورکی نقل و نبات

                              تو کام هم چپوندیم

                                                           همدیگرو بوسیدیم

                                                           قربون هم می رفتیم
                                                                                           بعدش برا همدیگه

                                                                                           جشن پتو گرفتیم

علی بود و عقیلی

من بودم و مرتضی
                           سید بود و ابوالفضل

                           امیرحسین و رضا

                                                          حالا از اون بچه ها

                                                          فقط مرتضی مونده
                                                                                         همون که گاز خردل

                                                                                         صورتشو سوزونده

آهای آهای بچه ها

مگه قرار نذاشتیم
                            همیشه باهم باشیم

                            نداشتیما ،نداشتیم

                                                          بیاین واسه مرتضی

                                                          که شیمیایی شده
                                                                                         جشن پتو بگیریم

                                                                                         خیلی هوایی شده
میسوزه و میخنده

خیلی خیلی آرومه
                           به من میگه داداش جون

                           کار منم تمومه

                                                            مرتضی منم ببر

                                                            یا نرو پیشم بمون

                                                                                        می زنه تو صورتش 

                                                                                        داد می زنم مامان جون!

مامان میادو دست

باباجونو میگیره

                          بابام با این خاطرات

                          روزی یه بار میمیره

                                                        فقط خاطره نیست که

                                                        قلب اونو سوزونده
                                                                                        مصلحت بعضی ها

                                                                                        پشت اونو شیکونده

برا بعضی آدما

بنده های آب و نون
                          قبول کنین به خدا

                          بابام شده نردبون

                                                      همون های که راه

                                                      دزدی رو خوب میدونن
                                                                                       ما خون دادیم و اونها

                                                                                       عین زالو میمونن

دشمنهای انقلاب

ترسوهای بی پدر
                          آهای غنیمت خورا

                          هُشَّ بابا یواش تر

                                                     ای که به این انقلاب

                                                     چسبیدی عین کنه
                                                                                     خط و نشون میکشی

                                                                                      النگوهات نشکنه

فکر نکنی علی رو

                           ما ها تنها میذاریم

                                                        ما اهل کوفه نیستیم

                                                                                         دخلتونو میاریم

 

متاسفم كه ماها هم چشممون رو بستيم خيلي از همين ازاين يادگارها دارند به بدترين وضع مادي زندگي ميكنند. جرمشون چيه !؟ به خاطر ما اينجوري شدند

یادش بخیر ...

 

خاطرات جبهه ها یادش به خیر

اون بسیجی های خدا یادش بخیر

 

در سرم دیگر نباشد شور خون

  یاوران سر جدا یادش به خیر

 

عهد ما بین خدا و ما شکست

عهدهای با وفا یادش بخیر

 

اشک من دیگر ندارد آبرو

  اعتبار ناله ها یادش بخیر

 

سینه ام  یا رب نمی سوزد چرا

  لذت سوز و دعا یادش بخیر

 

جبهه لبخندش میان اشک بود

  خنده های بچه ها یادش بخیر

 

صوت زیبای اذان بچه ها 

  رفته آن حال و هوا یادش بخیر

 

در بیابان روی خاک قبر ها

  ذاکرین خوش صدا یادش بخیر

 

چادر پاره ز ترکش ها چه شد

 خانه آل عبا یادش بخیر

 

صبح حمله دور قبر هر شهید  

یاد خاک مجتبی یادش بخیر

 

دست زهرا(س) دست عباس (ع)و علی(ع)

 می گرفت دست مرا یادش بخیر

 

از شلمچه بوی خون می شد بلند

 دومین کرب و بلا یادش بخیر

 

بوی فکه بوی نهر علقمه

  دشت عباس آن سرا یادش بخیر

نور اخلاص و عمل را داشتیم

 رمز و راز آن بقا یادش بخیر

 

رد اشکم می نوشت بر گونه ام

 یا ابا صالح(عج) بیا یادش بخیر

 

صاحبم بر روی سربندم نوشت

 می شوی آخر فدا یادش بخیر

 

شد نصیبم خون دلها جای خون

   شور و حال این گدا یادش بخیر

 

 

لاله هاى بارانى

 

شكوفه بود و شقايق به هم گره خوردند

همان زمان كه درختان بهار مى بردند

شبى كه منطق گلها شكوفه مى آورد

و لاله لاله شهادت ، جوانه مى پرورد

زمين مسير سلام فرشته ها مى شد

همين كه لشكر گل در زمين رها مى شد

همين كه دست خزان باغ لاله ها را چيد

دو بال سبز زمين رو به آسمان چرخيد

جوانه هاى شقايق نفس رها در باد

وجودشان همه شور و سرودشان فرياد

خدا براى درختان لباس نور آورد

به قامت همه باغها شعور آورد

زمين كه راوى بغض جوانه ها شده بود

شبيه ابر در اندوه خود رها شده بود

زمين سؤال شد از آسمان نورانى

شكفت روبه عطش لاله هاى بارانى

زمين مسير سلام فرشته ها شد باز

هزار لاله رها شد در آبى پرواز

دوباره روى زمين عشق لاله كارى شد

گذشت چندخزان، آفتاب جارى شد

 

شاعر: رضا غلامحسين نژاد

يادمان باشد...

مي نهم پاي در ركابي سرخ 

مي روم سمت انتخابي سرخ

پرسش تشنه ي حسيني را

حنجرم مي دهد جوابي سرخ

بافلق نسبتي ست اين دل را

ميروم سمت آفتابي سرخ

مرگ من زخم ميزند برشب

مثل افتادن شهابي سرخ

عاقبت روي بستري ازخون

مي روم به خوابي سرخ

آي!تعبير عمر من اين است

فصل كوتاه از كتابي سرخ

حسين عبدي

یاد باد ان روزگاران (شعر )

 

یاد شب های عشق و شور به خیر

یاد رزم‌آوران نور به خیر

مردهایی که عشق ورزیدند

در زمین خدا، خدا دیدند

مردهایی به وسعت دریا

مثل مولایشان علی، تنها

مردهایی به رنگ عاشورا

چشم در چشم، مست روح خدا

غرق در نور بندگی کردند

مثل خورشید زندگی کردند

سبز بودند و برگ می دادند

آبرویی به مرگ می دادند

 

شاعر : خلیل شفیعی

ای جماعت جنگ یک آئینه است

 

ای جماعت جنگ یک آئینه است

هفتة تاریخ را آدینه است

لحظه‌ای از این همیشه بگذرید

اندرین آئینه خود را بنگرید

داغ بود و اشک بود و سوز بود

آه ! گویی این همه دیروز بود

اینک اما در نگاهی راز نیست

در گلویی عقدة آواز نیست

نسل‌های جاودان فانی شدند

شعرها هم آنچه می‌دانی شدند

روزگاران عجیبی آمدند

نسل‌های نانجیبی آمدند

ابتدا احساسهامان ترد بود

ابتدا اندوههامان خرد بود

رفته، رفته خنده‌ها زاری شدند

زخم‌هامان کم‌کمک کاری شدند

عقده‌ها رفتند و علّت مانده است

در گلویم حاج همت مانده است

زخمیم اما نمک بی‌فایده است

درد دارم نی‌لبک بی فایده است

عاقبت آب از سر نوحم گذشت

لشکر چنگیز از روحم گذشت

جان من پوسید در شبغاره‌ها

آه ای خمپاره‌ها، خمپاره‌ها ... !

 

                                                               سروده " محمد حسین جعفریان "

 

ای بسیجی های از جنس امام !

 

" ای بسیجی  های از جنس امام

باز هم وقت  نبرد است و قیام

ضربه ها دارند  جاری می شوند

زخم ها دارند  کاری می شوند

باز دنیا شهر  کوفی ها شده

ای بسیجی  ها علی تنها شده

زیر  باران  ولایت ، تر شوید

با شهیدان باز  همسنگر شوید

دشمنان دارند وحدت می کنند

در زمین ظلم  و جنایت می کنند

می رسد  هر دم به گوشم این صلا

قال مولا : کل ارض کربلا

کیست در میدان  فداکاری کند ؟

این حسین عصر  را یاری کند ؟

باید از حالا بسیجی تر شویم

بیقرار و  بی دل و بی سر شویم

باید این  دل را برای او کنیم

مال و جان  و نان فدای او کنیم

غرق  ایمان  ، غرق در پاکی شویم

مثل مردان  خدا خاکی شویم

در مسیر عشق  جانبازی کنیم

تا شهیدان را ز خود راضی کنیم

دشمنان  ما بدانند این کلام

دوره ظلم  و جنایت شد تمام

گوش بر فرمان  قرآن می دهیم

ما سر ایمانمان جان می دهیم

گر چه در ظاهر به لب در خنده ایم

در درون از خشمتان آکنده ایم

ما ز نسل  مصطفی و حیدریم

ما بسیجی  های خط رهبریم

گر  عیان گردد که  فرمان می دهد

هر بسیجی  بشنود جان می دهد

با شهیدان باز همدم می شویم

راهی خط مقدم می شویم

خاکریز  عشق را پر می کنیم

پشت سنگرها تفکر می کنیم

غرق کار  و غرق همت می شویم

مثل  ابراهیم  همت می شویم

با ولی  تجدید  بیعت می کنیم

باز هم قصد  شهادت می کنیم

از زمین خوردن  نمی ترسیم ما

اصلا از مردن نمی ترسیم ما

در زمین خلق  حماسه می کنیم

دشمنان را زیر پا له می کنیم

   

عشق تفسیر بسیجی بودن است

عشق تفسیر بسیجی بودن است

تحت تاثیر بسیجی بودن است

ای بسیجی  های صاف بی و ریا

پس کجا  رفتند مردان خدا ؟

باز شعرم سوی  جبهه می رود

سوی بانه سوی  فکه می رود

سوی مردان دلیر و با خدا

آن شهیدان که شدند از ما جدا

در میان خیمه بی سر می شدند

توی سنگرها کبوتر می شدند

روزها در جبهه مشغول عدو

نیمه شبها با خدا در گفت و گو

توی سنگر یکه  تازی کرده اند

با گلوله  عشق بازی کرده اند

بی سر و  بی دست و بی پا می شدند

در مبان دجله پیدا می شدند

وای از وقتی که سرها می رسید

آن زمانی  که خبرها می رسید

جمله ها دارند  غم می آورند

واژه ها دارند  کم می آورند

باز ما ماندیم و یک دل خاطرات

دست و پاهایی که مانده در فرات

برادران غیور

اینک که شهر شعله ور بی خیالی است

 
جای برادران غیورم چه خالی است

جای برادران غیوری که بعدشان

این شهر در محاصره خشکسالی است

بی ادعا ز خویش گذشتند و پل شدند

رد عبور صاعقه شان این حوالی است

من حرف میزنم و دلم شعر می شود

 
در واژه های من هیجانات لالی است

طاعون گرفته ایم و کسی حس نمی کند

تا آنکه زنده بودنمان احتمالی است

آلوده است کوچه ، خیابان به زندگی

 
چیزی که هست و نیست و حالی به حالی است

بر من چه سخت می گذرند این غروب ها

 
جای برادران غیورم چه خالی است !

 

لاله هاى بارانى

 

 

شكوفه بود و شقايق به هم گره خوردند

همان زمان كه درختان بهار مى بردند

شبى كه منطق گلها شكوفه مى آورد

و لاله لاله شهادت ، جوانه مى پرورد

زمين مسير سلام فرشته ها مى شد

همين كه لشكر گل در زمين رها مى شد

همين كه دست خزان باغ لاله ها را چيد

دو بال سبز زمين رو به آسمان چرخيد

جوانه هاى شقايق نفس رها در باد

وجودشان همه شور و سرودشان فرياد

خدا براى درختان لباس نور آورد

به قامت همه باغها شعور آورد

زمين كه راوى بغض جوانه ها شده بود

شبيه ابر در اندوه خود رها شده بود

زمين سؤال شد از آسمان نورانى

شكفت روبه عطش لاله هاى بارانى

زمين مسير سلام فرشته ها شد باز

هزار لاله رها شد در آبى پرواز

دوباره روى زمين عشق لاله كارى شد

گذشت چندخزان، آفتاب جارى شد

 

شاعر: رضا غلامحسين نژاد

جـــنگ کجـائي ؟

 

جنگ کجائي ؟ که دلم تنگ توست

رقص جنون تشنه ي آهنگ توست

جنگ کجائي؟که دلم خون شد است

زاده ي ليلاي تو مجنون شد است

جنگ شهيدان تو را ديده ام

روي سپيدان تو را ديده ام

حيف که فصل تو فراموش شد

ناله ي جانسوز تو خاموش شد

 

شاعر: مرحوم آغاسي

معراج

 

 

بار ديگر لاله ها از خاك روئيدن گرفت

غنچه، پيراهن شكاف انداخت، خنديدن گرفت

نغمه داوود ير دادند مرغان چمن

عطر گل در كوچه هاي شهرپيچيدن گرفت

مژده صبح ظفر پيچيده در گوش زمان

مرده باد آنكس كه اين هنگام، خوابيدن گرفت

در ميان دشت سبز و سرخ پوش لاله ها

خون يحيي بار ديگر باز جوشيدن گرفت

نوجواني خنده بر لب سوي حق معراج كرد

موج شد بر پهنه دريا، خروشيدن گرفت

مادري نعش جوان بي سرش در بر فشرد

پاره هاي پيكرش از شوق بوسيدن گرفت

 

شهيد دكتر عليرضا فيروزي

اتل متل سمانه

 

اتل متل سمانه  یه دختر شهیده

یه دختری که هیچ وقت بابا جونو ندیده

بابا وقتی شهید شد مامان حامله بوده

بعد که سمانه اومد ،دیگه جنگی ندیده

مامان زود ازدواج کرد بایه مرد غریبه

سمانه حالا اونو بابای خود می دونه

هیچکی بهش نگفته، باباش یه مرد دیگه ست

باباش تو آسمونه، تو یه دنیای دیگه ست

هیچکی بهش نگفته باباش چه مهربون بود

چه ابروی کمونی، باباش چه خوش زبون بود

هیچکی بهش نگفته باباش یه قهرمون بود

تو دشتای شلمچه باباش یه دیده بون بود

سمانه قد کشیده بزرگ شده ماشالله

داره می ره دانشگاه دانشجو اون حالا

حراست دانشگاه، عاصیه از دست اون

مدام باید بهش بگن، موهات اومده بیرون

هفت قلم ارایشو یه مانتو کوچولو

شلوار برمودا و کفش های مثل پارو

تا حالا این دختر و بهشت زهرا نبردن

حتی جلوش اسمی از خون شهید نبردن

خانواده می گن که، بزار یه کم خوش باشه

باباش که رفته طفلی بزار که این خوش باشه

داره دلم می سوزه از بس که بی مرامیم

مگه شهید رفته که ما بخوریم بخوابیم؟

تو اون دنیا جواب باباش رو چی می دیم ما

یه وقت اگه بپرسه امانتم چی شد ها؟

حتی اگه سمانه باباش شهید نباشه

دختر شهر شهید باید اینجوری باشه؟!

بسیجی مرحوم : * ابوالفضل سپهر*

شهادت ...

 این قافله ای کز پی ان مرگ روان است

دل بستگی و عشق به ان سخت گران است

دیدی که چه سان ختم بود مردن و رفتن

کاین عاقبت کار همه خرد و کلان است

این امدن و مردن و دنبال برفتن

قانون خدا عبرت هر پیر و جوان است

برخیز و در ائینه عمرت نگهی کن

ائینه عمرت زگنه گردنشان است

در دار عمل بندگی حق ره خودساز

معراج تو و غایت خلق تو همان است

بگریز از ان کس که بود مترف و بیرنگ

کو پست تر از انجمن بی خردان است

رو همره انکس که بود زنده به تقوی

زیرا که دو بالش زملک تير پران است

در طول سفر رهزنی و دزدی افکار

از حقه و حسادت هنر مرده دلان است

با همرهی دوست مدارج همه طی کن

بي يار برفتن روش خيره سران است

در دام شهادت همه صیدی نتوان رفت

تن سوخته رفتن صفت با هنران است .

لاله هاى بارانى

لاله هاى بارانى

 

شكوفه بود و شقايق به هم گره خوردند

همان زمان كه درختان بهار مى بردند

شبى كه منطق گلها شكوفه مى آورد

و لاله لاله شهادت ، جوانه مى پرورد

زمين مسير سلام فرشته ها مى شد

همين كه لشكر گل در زمين رها مى شد

همين كه دست خزان باغ لاله ها را چيد

دو بال سبز زمين رو به آسمان چرخيد

جوانه هاى شقايق نفس رها در باد

وجودشان همه شور و سرودشان فرياد

خدا براى درختان لباس نور آورد

به قامت همه باغها شعور آورد

زمين كه راوى بغض جوانه ها شده بود

شبيه ابر در اندوه خود رها شده بود

زمين سؤال شد از آسمان نورانى

شكفت روبه عطش لاله هاى بارانى

زمين مسير سلام فرشته ها شد باز

هزار لاله رها شد در آبى پرواز

دوباره روى زمين عشق لاله كارى شد

گذشت چندخزان، آفتاب جارى شد

 

شاعر: رضا غلامحسين نژاد

جـــنگ کجـائي ؟

جـــنگ کجـائي ؟

 

جنگ کجائي ؟ که دلم تنگ توست

رقص جنون تشنه ي آهنگ توست

جنگ کجائي؟که دلم خون شد است

زاده ي ليلاي تو مجنون شد است

جنگ شهيدان تو را ديده ام

روي سپيدان تو را ديده ام

حيف که فصل تو فراموش شد

ناله ي جانسوز تو خاموش شد

 

شاعر: مرحوم آغاسي

ای کاش رنگ شهر بازیم نمی داد !

ای کاش در دل ذره ای شور و نوا بود

احوال ما با حالت نی ها هم صدا بود

ای کاش شور جنگ در ما کم نمی شد

این نامرادی شیوه مردم نمی شد

ای کاش رنگ شهر بازی ام نمی داد

در جبهه یا زهرا (س) مرا بر باد می داد

امشب دل از یاد شهیدان تنگ دارم

حال و هوای لحظه های جنگ دارم

فرسنگها دورم ز وادی محبت

با یک دل خسته زنیش سنگ تهمت

مسموم شد ساقی و پیمانه شکسته

از بخت بد، درب شهادت گشته بسته

من ماندم و متن وصیت نامه پیر جماران

من ماندم و شرمندگی از روی یاران

من ماندم و شیطان و نفس و جنگهایش

من ماندم و شهر و گناه و رنگهایش

از زرق و برق شهر خود نیرنگ خوردم

آن معنویت های جنگ از یاد بردم

خود را به انواع گنه آلوده کردم

در راه ناحق کوششی بیهوده کردم

از دفتر دل نام الله پاک کردم

دل را به زیر کوه عصیان خاک کردم

اکنون پشیمان آمدم با این

یا رب نظر کن جرم و عصیانم ببخشا

آيينه استقامت

آيينه استقامت

 

تقديم به سردار آزادگان ايران

حضرت حجة الاسلام حاج سيد علي اکبر ابو ترابي

همو که مظهر صبر و پايداري بود براي همه آزادگان و آزاد مردان

 

ديروز با زخمي از دون ، از عشق زيبا سرودي

آري تو عاشق تريني ، مجنون و شيدا سرودي

امروز عصري غريب است ، تصويري از درد مبهم

سردار آزادگاني ، روزي که تنها سرودي

ديدم چه زيبا گسستي ، در بند بندِ اسارت

با يک تبسم صبوري ، عشقي مصفا سرودي

در نيمه ي خون خرداد ، تا بارگاه کبوتر

در کوچه هاي غريبي ، سرّالرضا را سرودي

گفتم غزل داغدار ، دلهاي درهم شکسته است

ياد و غمي مانده در من ، چون سرو رعنا سرودي

خوش رفته اي بوترابي ، عاشق ترين زخمي سال

در ساحل سبز يادم ، افتادگي را سرودي

در محفل انس ياران ، از شبنم و گل شنيدي

با سفره اي از صداقت ، روح مسيحا سرودي

اي شانه هاي صبورت ، آيينه استقامت

عاشق ترين لحظه ها را ، بر موج دريا سرودي

جام سبو سرکشيدي ، ديروز با قامتي سبز

يک سجده از سادگي را ، در فصل فردا سرودي

هجران

هجران

 

اي دلا غافل مشو از ياد ياران گريه کن

از فراق روي سبز جان سپاران گريه کن

اين جدائيها چنان آئينه عبرت بود

شورشي اي دل ، چنان ابر بهاران گريه کن

در ميان موج غم افتاده ام ساحل کجاست ؟

اي دل از هجران داغ تک سواران گريه کن

مثل باران گريه کردم از فراق روي دوست

همچو يعقوبي تو در اين فصل هجران گريه کن

جمله ياران چون پرستو تا فلق پرواز کردند

اي شفق در سوگ مرگ پاسداران گريه کن

 

15 مهر 68 _ اردوگاه تکريت 11

گلزار جنان

گلزار جنان

 

در وادي زندان اسير! رهياد کن رهياد

وز خواب خيز و با رحيل ايقاد کن ايقاد

اي دل بيا با ما نشين لختي در اين ديوانسرا

از سختي زندان کين بيداد کن بيداد

هان اي اسير: اي خسته دل اي مرغ تنها و غمين

خود را به گلزار جنان آزاد کن آزاد

چون مرتضي سر در به چاه ، ديوار نايت کن چوني

آهنگ هجر در چاه دل فرياد کن فرياد

اي پيک حق در رزم اگر گشتي اسير خصم دون

يک دم خطاب زينبي ايراد کن ايراد

گو با عدو نتواني تو رندان دل زندان کني

در کاخ شوم سجادوار فرياد کن فرياد

در پيش سلطان ستم از بهر حق راني سخن

افضل جهاد است اي اسير ايراد کن ايراد

 

بهمن 67 _ بازداشتگاه تکريت 11

شراب صبح

شراب صبح

تقديم به پاي قطع شده ام که به من خيانت نکرد!

 

تو از گل با صفا تر بودي اي پا

به جنت آشنا تر بودي اي پا

به زنگ کاروان دل مي سپردي

تو از ني با نوا تر بودي اي پا

به فصل عاشقي رفتي و رفتي

تو از من با وفا تر بودي اي پا

شراب صبح در جام تو بينم

که از دل هم رسا تر بودي اي پا

در امواج شفق پرواز کردي

تو از مرغان رها تر بودي اي پا

 

بهمن 68 _ اردوگاه تکريت